Een toekomst in de techniek

Eigenlijk was Idman er een beetje klaar mee om via het uitzendbureau van klus naar klus te gaan en overal gezien te worden als ‘hulpje’. Ze had net het idee opgevat om weer naar school te gaan, toen ze werd uitgenodigd voor magazijnwerk bij Rensen. Na het gesprek werd ze gelijk rondgeleid op de werkplaats. Het voelde goed, maar toch had Idman verwacht dat ze er maar twee weken, hooguit een maand zou werken. Het liep compleet anders.

“Ik voelde me bij Rensen gelijk thuis en mocht dingen op mijn eigen manier doen. Samen met Maurice heb ik een half jaar lang heel lekker gewerkt”, vertelt Idman. Er was veel te doen. Door leveringsproblemen moest Rensen allerlei noodgrepen uithalen om te zorgen dat benodigde spullen in huis waren. “Maurice en ik hebben alles opgeruimd en ik had het echt naar mijn zin.”

Berichtje

Na een half jaar stopte Idman bij Rensen. “Ik vond het erg om Rensen te verlaten. Het werk was leuk en elke dag weer voelde ik waardering voor wat ik deed. Maar mijn moeder was een eigen winkel begonnen en ze had gevraagd of ik haar wilde helpen.” Bijna een jaar hielp ze haar moeder, maar had niet echt plezier in het werk dat ze deed. Ze ging weer aan de slag via het uitzendbureau. En op dat moment stuurde directeur Ruud haar een berichtje stuurde met de vraag hoe het ging en of ze nog in de winkel van haar moeder werkte.

“Ik was echt verbaasd. Met een berichtje had ik laten weten dat ik niet meer kwam en ik schaamde mij dat ik zo was weggegaan. Ook dacht ik wel dat ze al lang iemand anders hadden gevonden, maar ik mocht op gesprek komen.” Ze begint te lachen. “Het was alsof iemand die ik heel leuk vond, mij verkering had gevraagd. Ik ben nog nooit zo blij geweest met werk.” En dus kwam ze weer terug bij Rensen en het voelde alsof ze niet was weggeweest.

Ik ben nieuwsgierig

“Ik doe magazijn en inkoop. Er komt van alles binnen en ik zet dat klaar voor monteurs, klanten en soms ook voor projectleiders. Mijn baan is afwisselend. Soms loop ik heel veel en het andere moment zit ik op kantoor.” Inmiddels heeft Idman een vast contract en ze gaat een opleiding beginnen. “Ik ga elektrotechniek basis doen”, glundert ze. “Ik ben nieuwsgierig en wil van alles weten. Kijk,” legt ze uit, “vraag me wat je nodig hebt en ik pak het voor je. Maar als ik moet zeggen wat het doet, dan vraag je een beetje veel”, lacht ze. “Wat doet een regelaar? Wat doet een automaat? Ik wil het weten. Ik denk nu echt na over mijn toekomst. Zo wil ik later ook met de jongens die kasten bouwen.”

Op de vraag waarin Idman eigenlijk is opgeleid, barst ze in lachen uit. “De zorg. Maar dat was niets voor mij. Ik trek mij alles veel te veel aan. Toen ik hier voor het eerst werd rondgeleid, werden mijn ogen groot. Ik vind dit gewoon kei mooi. Misschien ook omdat ik alles wat moeilijk lijkt leuk vindt.” Weer begint ze te lachen. “Mijn vrienden vinden het ook interessant. Wat doe je dan, vragen ze en dan zeg ik: dat ga je toch niet begrijpen.”