Rensen sponsort Amber en Anouk Brouwer

“Wat hockey zo fantastisch maakt? Hockey is explosief! Het veld is klein, het spel is snel en de hockeysticks en ballen gaan alle kanten op”, vertelt hockeyster Anouk Brouwer enthousiast. “Je kunt de tactiek vergelijken met voetbal,” vult Amber Brouwer aan, “maar daar is het meestal maar op bepaalde momenten leuk, terwijl hockey een snel spel is. Er gebeurt altijd wel iets.”

Als er een vorm is waarbij je jezelf kunt ontwikkelen, uitdagen en ergens vol voor kunt gaan, dan is het wel sport. Bij Rensen stimuleren we onze medewerkers om het beste uit zichzelf te halen, maar we helpen ook sporters om dat te doen. Daarom sponsoren we de zussen Amber en Anouk Brouwer. Samen speelden ze bij de Dames 1 van HC Den Bosch, één van de beste hockeyclubs van Nederland. Anouk speelt daar nog steeds, Amber heeft recent de overstap gemaakt naar Oranje-Rood in Eindhoven.

De allerjongste

Sport is Amber en Anouk met de paplepel ingegoten. Hun ouders hebben een tijd lang op hoog niveau gesport en al op jonge leeftijd begon Amber met tennissen, de sport van haar moeder. Ze had talent, maar toch werd het hockey. “Als we naar tennis gingen, kwamen we langs het hockeyveld. Juist dat het een teamsport was, trok me erin aan en een tijd lang speelde ik tennis én hockey.” Ook hierin bleek Amber talent te hebben, maar beide sporten op hoog niveau blijven doen was niet haalbaar en dus moest ze kiezen.

Anouk ging als klein zusje mee naar trainingen en wedstrijden, zag haar zus spelen en wilde ook op hockey. “Met vier jaar was ik nog te jong om op hockey te mogen, maar omdat ik vrij groot was voor mijn leeftijd hebben mijn ouders mijn geboortedatum wat aangepast en iedereen geloofde dat. Er waren zelfs mensen die zeiden dat ik niet op het veld hoorde omdat ik te oud zou zijn, terwijl ik juist de allerjongste was”, lacht Anouk.

Wilhelmus

Al op de leeftijd van negen en tien jaar vertrokken ze van de Udense hockeyclub naar HC Den Bosch. “We waren wel altijd bezig met hockey,” vertelt Amber, “maar als je jong bent, heb je helemaal niet door hoe goed je bent.” Anouk knikt. “Trainen, selectiemomenten, je beseft wel dat je wellicht wat beter bent dan leeftijdsgenoten, maar toch voelde het ook normaal terwijl we wel training kregen van de beste spelers van de wereld.” Op een gegeven moment mocht Amber voor U16, het Nederlandse team voor meisjes onder 16 jaar, spelen. “Toen pas realiseerde ik mij echt hoe serieus het was. Als meisje dat bij een kleine club was begonnen, stond ik daar in een oranje shirt het Wilhelmus te zingen.”

Anouk speelt nu ook voor Jong Oranje. “Afgelopen zomer kon ik niet met het EK meedoen, vanwege een knieblessure. Maar we gaan ons nu voorbereiden op het WK voor volgend jaar.” Of ze die kan spelen is nog niet zeker. “Uiteindelijk gaat de helft afvallen en gaan er zestien speelsters en twee keepers naar het WK. Je moet dus constant de beste versie van jezelf laten zien.”  Amber bevestigt dat zowel zij als haar zus gelukkig goed met die druk kunnen omgaan. “Dat moet ook wel als topsporter, anders ga je het niet redden.”

Zussen en elkaars beste vriendin
Dat ze uiteindelijk samen bij HC Den Bosch in de Dames 1 speelden, was een droom die uitkwam. “We zijn zussen, maar ook elkaars beste vriendin”, zegt Anouk. “Je zit tien jaar in dezelfde wereld en maakt hetzelfde mee. Je weet alles van elkaar.” Toch was het de coronatijd die ze dichter bij elkaar bracht, vertelt Amber. “Je kon niets doen of met iemand afspreken en we hebben toen heel veel samengedaan.” Dan beginnen ze allebei te lachen. “Competitie is wel een ding bij ons. In alles willen we winnen: het laatste stukje fietsen naar huis, voetvolley in de tuin, zelfs met spelletjes.” Samen trainen kan soms dan ook frustrerend zijn.  “We leren van elkaar, maar dagen elkaar ook constant uit”, legt Anouk uit. “En we wilden ook niet dat we dat we als zusjes altijd samen zijn. We lijken op elkaar, maar zijn ook verschillend.”

Inmiddels heeft Amber de overstap gemaakt naar de hockeyclub Oranje-Rood in Eindhoven. “Het was al een tijdje dat ik vergat leuke dingen te doen, dat mijn leven te veel in het teken van hockey stond.” Toen volgden een trainerswissel en een zwaar auto-ongeluk. “Ik ben daardoor anders in het leven gaan staan en probeer meer te genieten van bepaalde dingen.” Ook op Anouk had het ongeluk veel invloed. “Voorheen, als ik me niet fijn voelde op het hockeyveld, was ik vaak stil en ging gewoon door met trainen. Nu maak ik het eerder bespreekbaar en trek sneller aan de bel als het even niet lekker loopt.”

Amber zit in ieder geval bij Oranje-Rood voorlopig meer op haar plek. “Hier heb ik een andere rol in het team en kan ik mezelf meer ontwikkelen. Bij HC Den Bosch is het ondanks dat het een teamsport is, ook de plek om jezelf constant te bewijzen. Je speelt met de beste spelers van de wereld en dan is het lastig om daar als jonkie tussen te komen en speelminuten te maken. Wat ik leuk vind bij Oranje-Rood is dat het teamgevoel sterker is en dat ik nu een andere belangrijke rol heb binnen het team. Denk bijvoorbeeld aan de strafcorner die ik mag gaan nemen. Ook hoop ik dat we de club hoger op de ranglijst krijgen.”

Ervaringen delen
Het doel van allebei is om uiteindelijk in het Nederlands elftal te mogen spelen. “En de Olympische Spelen in 2028”, zegt Anouk. “Ik ben dan 22 jaar. Een gek idee eigenlijk, daar droomde ik als klein meisje al van.” Dan haalt ze haar schouders op. “Maar dat is nog ver weg. In vier jaar kan veel gebeuren.”

Als ze niet hockeyen of met hun studie bezig zijn, willen ze hun ervaringen als topsporter gaan delen. “En dan vooral aan jongeren”, legt Amber uit. “Hoe is het om als tiener topsporter te zijn? Wij zijn allebei nog jong, maar hebben veel meegemaakt: blessures, afvallen bij selecties, het reizen naar Den Bosch, ook tijdens vakanties zorgen dat je fit blijft, feestjes afzeggen, letten op je voeding.” “Je moet veel zelfdiscipline hebben,” vult Anouk aan. “Je gaat maar door. Ik had best graag gewild dat iemand ons meer had verteld over hoe je dingen zou kunnen doen. Wij hebben dat gemist en willen we daarom graag aan andere jongeren meegeven.” Amber knikt. “Soms nemen we dingen veel te serieus, maar ook als topsporter staat plezier nog steeds op één. Je bent meer dan alleen een sporter, je doet iets omdat je het leuk vindt en het is goed om daarbij stil te staan.”